Fatma Koyuncu

Sıcak, sımsıcak bir yaz günü. Hararetin yüksek seviyelerde olduğu zamanlar… Koşuşturmacayla dolu anlar ve unutuş. Balkondan sokağı seyrediyorum. Sokağa girenler, sokaktan çıkanlar, kaş çatanlar, kahkaha atanlar, öfkelenenler...

Sen olmasaydın, dünyamda umut olmayacaktı. Sen olmasaydın, yetimlik rahmete ulaşmanın vesilesi değil, zahmette boğulmanın sebebi olacaktı. Sen olmasaydın, ölüm bir visal anı değil, bir firak çığlığı olacaktı. Sen olmasaydın, gözyaşı pişmanlığın nişanesi değil, acziyetin belirtisi olacaktı.

Seni en çok ruhumun kıskaca alındığı anlarda anlamaya yaklaşıyorum. Daralmış, sonuna gelinmiş vakitler bunaltıyor ruhumu. “Daha çok zamanım var.” dediğimde zamansızlık büyük bir mermer kütle gibi düşüyor yollarıma ve geleceğe yönelik kıpırtılarla bağlarım kesiliyor.