Kelimeleri Uyandırmak
Gülnihal ERKİT
Ne uzun zaman oldu… yazmayalı. Çok değerli bir hocamız bir derste yazma yeteneğiniz varsa ve yazmazsanız kaleminiz soğur, o yeteneği Allah sizden alır dedi. Korktum geldim. Yeteneğimin olup olmadığı tartışılsa da kelimelerle nefes aldığımı bana yeniden hatırlatan Allah’a yarattıkları adedince hamd ve değerli hocama çokça teşekkür…
Bir süredir kelimeleri işlemekten uzak olduğumdan mı bilinmez, umutsuzluklar büyütüyorum içimde. Oysa her nefeste kelime kelime içimizde büyüyen, umut olmalıydı.
Yapılması gerektiğine inandığımız hatta derinlerde bir yerlerde yapmak istediğimiz fakat yok saydığımız, ertelediğimiz ve görmezden geldiğimiz her şey bir umutsuzluk tohumu. Çünkü yapabilecekken yapmadığımız her şey bizi çürütüyor. Popüler alışkanlıklarla bastırıyoruz kokuyu. Moda kitaplar okuyor, uç felsefeler yapıyoruz(!) felsefenin hiç değilse kendi içinde tutarlı bir sistemi olması gerektiğinden bihaber miyiz, görmezden mi geliyoruz, ne yapıyoruz bilmiyorum.
İnandıklarımızla yaşadıklarımızın örtüşmeyişi günden güne bizi öldürüyor. Gittikçe morarıyor ruhumuzun gözaltları ve biz yaptığımız makyajla hayatta olduğumuza inandırıyoruz kendimizi. 
Atabilecekken atmadığımız her adım bir pranga oluyor ve gittikçe ağırlaşıyor cesedimiz. Cesaret edip tutarlı kulaçlarla açılmadığımız sular bizi kıyıda boğuyor ve biz görmezden geliyoruz.
İnsan kendi ölüşüne nasıl bu kadar kayıtsız olabilir? Nasıl bu kadar kayıtsız kalabiliyoruz varlığımıza, nasıl bu kadar kayıtsız kalabiliyorum? Bana emanet olan her nefesi yine emanet olan nimetlerle çoğaltmam gerekirken… Hangi çöp vakitlerde bir ah daha işitiyor zihnim, medeniyetimin âlimlerinden?
Medeniyet. Medeniyetimiz. Medeniyetim… Talebenin talebe olmayı bırakması sebebiyle komada olan medeniyetim… Muazzam bir zihniyet mirasımız varken aşağılık komplekslerimiz yüzünden bize miras kalana kör kalıp diğer’lerinin kültür kırıntılarına minnet edip kendisini görmezden geldiğimiz medeniyetimiz…
Bilimlerin âlâsı geçmişimizde varken hala ufak tefek modaları yaşam(!) amacı yapmamız sebebiyle uyanamadığımız ve uyanamadığımız için de uyandıramadığımız medeniyetimiz…
Gerçekler…
Hani şu her işi başkasına yıktığımız için ‘’sağa sola bakmadan ben varım diyebilecek bir nesil’’ hayali kuran adamların kemiklerini sızlattığımız… Suya sabuna dokunmadan yaşamaya çalışırken susuz ve sabunsuz temizlenemeyeceğimizi akletmekten acizce ve kapkara ellerle ölüyor olduğumuz…
Halife beklemek yerine halife olmaya çalışmadıkça, Selahaddin beklemek yerine Selahaddin olmaya çalışmadıkça, adalet için Ömer’i ayaklarımızı uzatıp televizyon izleyerek bekledikçe, çöp uygulamalarda ekranı aşağı kaydırıp ağzımız açık sahte eğlenceleri saatlerce izledikçe, bildiğimizi yaşamadıkça ve daha fazla bilmeye çalışmadıkça, üretmeden daima tükettikçe…. Ölüyoruz ve ölmeye devam edeceğiz. E, medeniyet?
Medeniyet, nefsim ve değerli sen, bu işin zihniyetinde. Uyanmak için uykusuz kaldığımız, irade için Rabb’e yalvardığımız, acziyetimizi kendimize hatırlattığımız ve günahtan sonra pişmanlıkla gözyaşı döktüğümüz an’da… Helak olup gitmesin diye yaşadığımız her güzellikte Rabbi aradığımız ve her varlığın lisan-ı hâlini idrake çalıştığımız fikirlerde… Medeniyet ancak fikirler ve sistemler ile, fikirler ve sistemler ise ancak tasavvurlar ve tasvirler ile… Onlar da kelimelerle.
İşte isyan ediyorum isyan edilmesi gereken her şeyle beraber kendime.
Çürümeye, ölü bir ruha, maddeyi manasız kılıp cesetleştirmeye isyan ediyorum! Üretmeden tüketmeye âtıl yaşamaya isyan ediyorum! Fıtratımı bastırmaya, kendimi görmezden gelmeye ve beni yaratanın beni var etme sebebini unutmaya isyan ediyorum! Nefsime, alışkanlıklarıma, konfora, duyarsızlığıma isyan ediyorum!
İstemek ve harekete geçmemek arasında bölünmekten yoruldum.
Kelimelerimi bulmak istiyorum. Unuttuklarımı hatırlamak, bilmediklerimi öğrenmek ve her adımda direnişimi büyütmek istiyorum. Yaşayan kelimelerle var olmak ve yaşamak istiyorum.
Zihin dünyamda canlılığı ancak canlı ve ‘’bizden’’ kelimelerle var edebilirim. Komadaki medeniyeti de ancak bu şekilde uyandırabilirim. Sağımıza solumuza bakmadan tüm sorumluluğu ve bunun vereceği cesaretle tek başımıza da olsak yürümeyi göze almalıyız. Zor, fakat güzel. Ve Allah bizimle beraber. Eşya onun emrinde o halde kainat bizimle beraber…
Uzun süredir yazmayışımı Allah affetsin. Ve bundan sonrası ‘sebat’ olsun… Amin.
Kelimelerimi uyandırmak için bismillah diyorum yeniden.
‘’Bismillah her hayrın başıdır ve biz dahi başta ona başlarız.’’
Önce besmeleye başlamak. Yani önce niyeti tüm hakikatiyle idrak etmek ve yol çizmek…
Karanlıkları aydınlığa kavuşturarak yolumu aydınlatacak olan ancak Allah’tır.
O halde müstakim yolda Allah’ın rızası adına küçük de olsa sürekli adımlar atmaya bismillah…