Yeni yorum ekle

Sa'd b. Rebî- Gözleriniz Kımıldayıp Dururken

Mutlu BİNİCİ - 

Savaş bitmiş, düşman çekip gitmişti.  Kureyş’in nefret dolu kadınları şehitlerin parmaklarını, kulaklarını, burunlarını kesmiş; vücutlarını paramparça etmişlerdi. Tam kazanılmışken kaybedilen bir savaş, cesetleri doğranmış şehitler ve yaralıların yürek yakan feryatları… Uhud ne yaman bir imtihandı!

Dişleri kırılan, vücudundan kanlar akan, sevdiklerini kaybetmenin acısıyla dolu, gözü yaşlı Efendimiz, arkadaşlarına Sa’d b. Rebi’yi sordu. Acaba sağ mıydı yoksa şehit mi düşmüştü?

Bu kadar şehidin ve yaralının arasında merak ettiğine göre, Allah Rasûlü için Sa’d çok önemliydi. O ensarın lideri, Medine’nin en zengin ve cömertlerinden biri, vahiy kâtibi, tepeden tırnağa imanla dolu bir mücahitti.

“Muhammed öldü, artık savaşmamıza gerek kalmadı, evimize dönelim.” diyenlere inat vücudundaki on iki kılıç ve mızrak yarasına bakmadan “Muhammed ölmüşse Allah bakidir.” diyerek düşmanın arasına dalmıştı.

Ubeyy b. Kab, Sa’d’ı bulduğunda o, son nefeslerini veriyordu. Ubey, Rasûlullah sana selam söylüyor ve durumunu merak ediyor, dediğinde Sa’d b. Rebişu cevabıverdi:

Ben artık ölüler arasındayım. Allah Rasûlü’ne selam söyle, Allah sana mükâfatların en güzelini ve en üstününü nasip etsin diyor de. Kavmim olan ensara da selam söyle ve şöyle de: Şayet gözleriniz kımıldayıp dururken Rasûlullah’ı koruyamazsanız ve ona bir zarar gelirse Allah’ın huzurunda ileri sürebileceğiniz hiçbir mazeret olamaz.[1]

Sa’d b. Rebi son nefesini verdi.

Son nefesinde ailesini, çocuklarını değil Efendimizi korumayı Müslümanlara vasiyet etti. Allah için yaşayan bir müminin, kıyamete kadar gelecek tüm müminlere son sözleri bunlar oldu. O, sevdanın sembolü, müminlerin iftihar tablosuydu. Rabbim, Sa’d b. Rebi’yi uğrunda şehit düştüğü Rasûl’e komşu, bizleri ise gözleri kımıldadıkça Hakk yolda mücadele eden kullarından eylesin. Âmin

 


[1] Vakıdi, Meğazi, I, 293

 

Yazar: 
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.