esâtîru'l-evvelîn

“Kâf” diye bir ses yankılanıyordu Mekke sokaklarında. “Ve’l-Kur’ani’l-Mecîd”[1] “Sâd” diye sesleniliyordu bir başka sefer… Ayetler, sureler peşi sıra nazil oluyor, pamuk tıkanan kulaklara dahi vahiy ulaşıyordu. “Ve’d-Duha, Tâ-hâ, Yâ-sin, Hâ-mîm…” Ne demekti tüm bunlar?..