Yetim

Hz. Peygamber Efendimiz, Ümmü Seleme'nin ve Ümmü Habibe’nin çocuklarını kendi çocukları gibi sever ve öylece himaye ederdi. Bu çocuklarla şakalaşır, kendilerini sever ve onlara babalarını aratmazdı. Bir keresinde Ümmü Seleme’nin kızı küçük Zeyneb’in yüzüne şaka ile biraz su serpmiş ve onu neşelendirmişti. Zeyneb, yaşlandığı zaman bile yüzünde gençliğin tazeliğini korur, bilenler de bunu yüzüne serpilen suya bağlarlardı.

Rasûlüm! Hatırla o cahiliyeyi, en karanlık dönemi… Yolunu bile göremiyorsun, farkına varamadığın onlarca tehlikeyle karşı karşıyasın. Karanlık sona erdi artık. Güneş yükselmeye başladı, ışıkları daha bir net geliyor.

İslam ahlakının değeri, pratikle hayat bulmasındadır. Yaşam alanına girmeyen bir değer, İslamî anlamda söz konusu değildir. İnsanın nefsine dur diyecek gücü ve menfaatini öteleyecek kuvveti yakalaması için Kur’ân ve sünnet, muhatabına “empati” yaklaşımını önerir.